In memoriam: Pieter Meeuws

Vrijdagmorgen 10 december hoorden we met grote verslagenheid het niet onverwachte maar gevreesde bericht dat Piet Meeuws in de late uren van de nacht, omgeven door familieleden in het Maasziekenhuis in Beugen was overleden. We hadden zo gehoopt en gebeden dat hij het halen zou, na al die weken met wisselende berichten over zijn gevecht om beter te worden. Zijn familie heeft hem al die tijd met veel liefde en zorg omgeven, en ook Gerry Aben, Maria Bardoel en een aantal trouwe bezoekers uit de Gennepse communiteit. De dag voor zijn sterven heeft hij in besloten kring de Ziekenzalving ontvangen. Sinds een aantal jaren ging zijn gezondheid achteruit. Toen hij daarop ook nog met Corona werd besmet zorgde het langzame herstelproces voor nieuwe complicaties

Het nalezen van veel van zijn brieven, persoonlijke en algemene, was tegelijk een soort persoonlijk afscheid. Daaruit las je wat iemand omschreef als zijn “inzicht, wijsheid en onderkoelde humor” – zoals we hem kenden en waardeerden.

Piet werd geboren in een gezin met twaalf kinderen, op 6 juni 1938. Een heel hechte familie zoals we dat ook hier hebben ervaren. Priester gewijd in oktober 1964, vertrok hij twee jaar later naar de Centraal Afrikaanse Republiek, naar het pas opgerichte bisdom Bangassou in het geografisch centrum van Afrika. Het was een arm en geïsoleerd, maar toen ook nog een vredig land, waarin de hoop nog levend was in die eerste jaren van zijn onafhankelijkheid. Schertsend zei hij van zichzelf dat hij “een man van twaalf ambachten” was. Eerst drie jaar pastoraal werk in Zemio, in het “verre Oosten” van het land, moeilijk bereikbaar door zeer slechte wegen. Daar kreeg hij ook te maken met een stroom vluchtelingen uit het toen al onrustige buurland Soedan.

Daarna zes jaar in Bangoussou, de zetel van het nieuwe bisdom onder de Amsterdamse Bisschop Antoine Maanicus. Daar werd hij belast met de leiding van het ook al prille klein-seminarie. In 1975 werd hij overste-pastoor van de missie van Mobaye, schilderachtig gelegen aan de voet van een heuvelachtig gebied, aan de oever van de Oubangui rivier. Een tiental jaren daarvoor was die missie gesticht door Maanicus zelf, en hij beschouwde die als zijn paradepaardje. Ik mocht daar ook mijn eigen missionaire loopbaan beginnen met hem als pastoor.

Piet bleef daar bijna tien jaar. In die jaren begon het politieke en sociale klimaat te verslechteren. De pastorale inzet van de missie had dan ook steeds meer als aandachtsveld de verdediging van de meest kwetsbaren, de verdediging van de mensenrechten en de algemene ontwikkeling van de bevolking. Een groot probleem waarover Piet vaak schreef was toen de verspreiding van het fenomeen hekserij, waarvan veel onschuldige mensen vals beschuldigd en waarvoor ze wreed vervolgd werden, ook door de rechterlijke macht. Voor die mensen bood de missie een toevlucht en verdediging. In 1985 werd Piet benoemd voor de procuur in Bangassou en werd er de financiële man van het bisdom. Niet zijn meest prettige tijd. Hij zou er vijftien jaar blijven.

In 2000 werd hij gekozen in het Provinciaal Bestuur van de Nederlandse provincie. Geen makkelijke job, omdat toen eigenlijk de “afbouw” van de missiecongregaties al in volle gang was, met haar heel eigen problematiek. Het bezoeken van de jonge kerken in de vroegere missiegebieden, en van de jonge stichtingen van Afrikaanse Spiritijnen was ook een belangrijke taak van het provinciaal bestuur. De geleidelijke overgang van de buitenlandse missionarissen naar een nieuwe, Afrikaanse generatie, verliep niet overal even soepel. Soms werd de bemensing van de missies een echt probleem. Zo ook in Mobaye. Men deed vandaar in 2007 een dringend beroep op Piet om daar terug te komen en de overgang te begeleiden. Dat heeft hij twee jaar gedaan. Toen werd hij gevraagd voor een tweede periode in het bestuur van de Nederlandse Provincie. Maar na één jaar werd hij getroffen door een hersenbloeding. Hij herstelde daar nooit helemaal van en moest zijn taken in het provinciaal bestuur opgeven.

Sinds die tijd bleef hij toch heel sterk aanwezig in de communiteit van Gennep. Hij kon daar nog een aantal taken vervullen en is “zijn inzicht, zijn wijsheid en zijn humor” met ons blijven delen. We zullen hem heel erg missen, en hij zal ons vanwaar hij nu is, nabij blijven en ook ons niet vergeten. Piet, dank voor alles. Rust nu in de vrede van de Heer.

Vrijdag 19 december om 11.00 uur zullen we afscheid nemen van Piet in besloten kring. De Eucharistieviering vindt plaats in de kerk van St. Jan’s Onthoofding, Kerkstraat 2 te Gemert, waarna we hem te rusten leggen op ons kerkhof bij het kasteel. Vanaf 10.00 uur is er gelegenheid om persoonlijk afscheid van hem te nemen in de kerk. Na de begrafenis is er een koffietafel in het restaurant “Bij Dientje”, Kerkstraat 9 te Gemert. Parkeergelegenheid naast de kerk, bereikbaar via de Rondweg.

Namens het Provinciaal Bestuur

Frans Timmermans, cssp