In memoriam: Walter Damen

Walter was een goed student, maar door de oorlog verloor hij een jaar en begon hij op vijf september 1948 zijn noviciaat in Gennep, waar hij een jaar later zijn eerste professie deed.

Hij begon zijn filosofiestudie in Gemert, maar ging verder studeren in Rome, want het was de bedoeling, dat hij later docent zou worden aan ons seminarie te Gemert.

Op 18 juli 1954 wordt hij priester gewijd in onze kapel te Gemert, maar gaat weer naar Rome om zijn vierde jaars theologie daar af te maken.

Walter voelt er niets voor om docent te worden in Gemert. Hij wil naar de missie en heeft het geluk Monseigneur van Elswijk tegen te komen, die leraren zoekt voor zijn kleinseminarie in Bagamoyo in Tanzania. Het lukt de monseigneur de provinciaal zover te krijgen, dat hij Walter laat gaan.

In september 1955 begint Walter les te geven op het kleinseminarie van het vicariaat Bagamoyo, dat later het bisdom Morogoro zou worden. Wanneer het seminarie in 1969 naar Morogoro verhuist, gaat Walter mee, maar iedere vakantie brengt hij door in Bagamoyo, zo dierbaar was die plaats voor hem geworden. Niet alleen toen zijn vriend Frits Versteijnen nog leefde, maar ook daarna toen de Tanzaniaanse Spiritijn Valentine Bayo Frits opvolgde. Andere leraren gingen tijdens vakanties wel naar parochies, want voor dat leven hadden ze eigenlijk gekozen. Walter niet. Hij zag ertegenop om te preken. Eenmaal terug in Nederland verving hij van tijd tot tijd een medebroeder in het verzorgingshuis te Gemert, maar die zondag was er een viering zonder preek!

In januari 1977 gaat hij voor een jaar naar Dar es Salaam om les te geven op een middelbare school van gezamenlijke zusters congregaties. Wanneer die school verhuist naar Bigwa vlak bij Morogoro gaat Walter mee en gaat weer wonen bij zijn medebroeders. Hij gaat ook weer lesgeven op het kleinseminarie, maar wanneer in 1978 de studenten bij de examens van scheikunde, zijn hobby, zeer slechte punten halen, denkt hij dat dit aan hem ligt. Hij kan de leerlingen niet meer boeien en verwijt dit aan zijn leeftijd. Dat was anders geweest, want was je op reis met Walter en kwam hij oud studenten tegen, die hij niet meer kende, maar zij hem wel, dan gingen er deuren open.

Walter blijft in de communiteit in Morogoro wonen, waar hij jarenlang de econoom is van de Nederlandse groep Spiritijnen. In januari 1993 wordt hij voor drie jaar benoemd tot principaal van die groep en de benoeming wordt herhaald in 1996.

Hij is ook enkele jaren econoom van de bisschoppelijk medische commissie van het bisdom. Het zijn geen volledige banen, dus hij heeft tijd om iedere week bij Jan Franken video’s te gaan kijken.

In 1999 besluit Walter voorgoed naar Nederland terug te keren en gaat wonen op het kasteel in Gemert. Hij wil tijd nemen voor zijn hobby: scheikunde. Maar toen hij gevraagd werd de taak van secretaris van de provincie op zich te nemen, heeft hij dat gedaan tot september 2008 en is hij zijn hobby verder vergeten.

Een hobby, die hij wel zo lang mogelijk heeft vastgehouden is een weekendje op bezoek gaan bij zijn zussen en daar een kaartje te leggen. Ook zij vergaten hun broer niet en hebben hem zo lang mogelijk bezocht.

Wanneer de communiteit van Gemert verhuist naar Gennep gaat hij mee en woont de eerste jaren in de Spiritjnenhof. Deze verhuizing geeft nogal wat te doen, want opruimen was niet de sterkste kant van Walter. Wat ik hem wel na moet geven, is dat hij in -voor mij- al die rommel precies wist wat waar lag. Ik herinner me, dat hij vanwege een zware hernia naar Nederland was vertrokken en mij na enkele weken schreef: ‘Wil je op mijn kamer in die en die kast in die en die la op die en die plek dat en dat pakken en naar mij toe sturen’. Ik was verbaasd helemaal niet te hoeven zoeken. Ik kon zo pakken wat hij wilde hebben.

Zijn begin in de Spiritijnenhof is hij nooit meer vergeten, want -omdat hij ’s avonds vergat een lichtje uit te blazen-, werd zijn buurman gewekt door het brandalarm. Walter zijn appartement stond vol rook en het kon opnieuw geschilderd worden.

Ruim een jaar geleden is Walter opgenomen geweest in het ziekenhuis en omdat hij daarna slecht ter been was, is hij verhuist naar de Libermannhof. Daar heeft hij nooit zijn draai kunnen vinden en dat niet alleen omdat hij zijn borreltje miste.

Toen hij vlak voor zijn 65-jarig priesterfeest zijn heup brak, rekende niemand erop, dat hij dat nog zou vieren. De artsen wezen hem op het risico van algehele narcose op zijn leeftijd. Walter wilde dat risico lopen en dat liep goed af.

Door de corona kon Walter geruime tijd, niet naar onze kapel komen, zoals wij dat nu ook weer niet kunnen. De zondagen dat het wel kon, kwam hij graag. Hij was blij weer onder zijn medebroeders te zijn, ook al zei hij niets en zat hij met een krantje voor zijn neus. En of hij iets las, vraag ik me af. Hij heeft jarenlang onder de recreatie puzzels op zitten lossen, hij zocht steeds minder contact. Hem bezoeken op zijn appartement viel niet mee, want Walter had niets te zeggen en ook zijn reacties waren miniem.

Helaas mogen we vanwege corona geen afscheidsviering houden in de kerk of kapel. We zullen dus afscheid nemen van Walter in besloten kring op ons kloosterkerkhof in Gemert,

11. Geestlaan, op 11 november om 11.00 uur.

Namens het Provinciaal Bestuur

Koos Gordijn