In memoriam: Harrie Clijsters

Ik weet nog goed dat ze door hun ouders werden gebracht, maart 1955. Ze waren toen twintig jaar en ze leken als twee druppels op elkaar en hadden ook dezelfde kleding aan. Het enige verschil was dat Harrie de scheiding van zijn haar links had zitten en Thieu rechts. Zelfs moeder Clijsters haalde de namen van haar twee jongens vaak door elkaar. Na de lagere school gingen ze werken op het familiebedrijf, de molen en de varkensstal. Ze hebben daar hard gewerkt en vader Clijsters zal het zeker gevoeld hebben toen hij zijn twee trouwe zonen en medewerkers af moest staan.

Wat karakter betreft was er wel enig verschil tussen de twee. Harrie had inzicht wat er gedaan moest worden en was van het aanpakken, terwijl Thieu wat aangestuurd moest worden, maar in die zin vulden ze elkaar goed aan. Wat ik me ook nog goed herinner; dat ze voor het uitspreken van hun eeuwige geloften stonden en hoorden dat Harrie was aangenomen, maar dat de geloften van Thieu nog een half jaar werden uitgesteld. Harrie vroeg toen aan de overste of hij ook mocht wachten om samen met zijn broer de eeuwige geloften te doen. Zo vulden ze elkaar altijd aan. Samen hebben ze toch nog hun vijf en twintig jarig professiefeest mogen vieren.

Thieu kreeg een benoeming voor Afrika, de missie van de RCA, maar Harrie bleef werkzaam in Nederland en heeft zich verdienstelijk gemaakt op velerlei terrein. Op het kippenbedrijf van het klooster en als kok, portier, boekbinder, schoenmaker en klusjesman. Wat hem gevraagd werd deed hij om de gemeenschap dienstbaar te zijn.

In 1963 werd hij benoemd in Gemert op het kasteel en bleef daar tot de verhuizing naar Gennep in 2010. Op het kasteel was natuurlijk veel te doen aan kluswerk en Harrie was dan ook altijd bezig. Hij deed ook veel boodschappen voor de kokkin destijds in Gemert. Aan energie ontbrak het Harrie niet en hij had soms wel wat teveel. Vaak gebeurde het dat de kokkin hem vroeg iets te halen in de supermarkt en dan vloog hij weg op z’n brommer en  was hij na een minuut al weer terug om te vragen: ‘Wat moest ik ook alweer halen’? Hij was ook erg bekend bij de Gemertse bevolking en maakte met iedereen een praatje en vertelde zijn moppen.

Hij was vrolijk van natuur en altijd goed gemutst, zolang we hem niet voor de voeten liepen. Als hij kwaad werd, was het altijd van heel korte duur.

Harrie was een man die hield van het communiteitsleven. Hij had een eigen eenvoudige spiritualiteit en was trouw aan de gebedsmomenten.

Tijdens zijn verblijf in Gemert ging hij ieder jaar op bedevaart naar Lourdes als verzorger. Dat waren grote hoogtepunten in zijn leven.

Harrie kreeg ook de gelegenheid om zijn broer in Afrika in de RCA missie te bezoeken. Dat was een hilarische gebeurtenis voor de bevolking daar. Ze zagen plotseling in plaats van één, twee dezelfde ‘Thieu’s’ rondlopen  en u kunt zich voorstellen hoe die twee daar mee hebben gespeeld.

Na een periode kwam Thieu terug uit de missie en kwam ook in Gemert wonen. Nu gingen ze samen op bedevaart naar Lourdes. Op een van de bedevaarten gebeurde er iets bijzonders. Thieu ontmoette daar een Maria op wie hij verliefd werd en tenslotte eindigde dit in een huwelijk. Enige tijd daarna verhuisde het stel naar Australië, waarschijnlijk omdat de kinderen van Maria daar al woonden. Van dat huwelijk was Harrie niet ondersteboven en hij heeft ze zelfs bezocht in Australië. ‘Het bloed gaat waar het niet kruipen kan’….

Na enkele jaren kreeg Harrie het bericht van overlijden van Thieu en dat was een enorme klap voor hem. Het leek of er ook iets in hem gestorven was. Tot aan zijn dood was Harrie daar mee bezig. Er waren dan momenten dat hij helemaal in de war was. ‘Mijn broer is overleden’, kermde hij dan. Je broer overleden? Dat is al een paar jaar geleden en met veel geduld en zorg konden we hem dan weer rustig krijgen.

De verhuizing van Gemert naar Gennep heeft Harrie ook veel moeite en pijn gekost. Al tamelijk vlug maakte Harrie zich in Gennep heel verdienstelijk met allerlei klusjes. Veel tijdschriften van het erfgoed centrum Sint Agatha werden door hem ingebonden. Iedere zondagochtend zorgde hij voor een zacht en warm gekookt eitje voor iedereen, om maar enkele dingen te noemen.

Op den duur werd hij steeds meer gehandicapt en kwam hij in een rolstoel terecht, maar hij was altijd aanwezig bij de gebeden en vieringen en kwam altijd naar het koffiedrinken. Het communiteitsleven was voor hem belangrijk.

Harrie sprak vaak over zijn moeder die hij vereerde, over zijn familie en voorbijgaande leven en dan kwamen al gauw de tranen tevoorschijn. De handicap waar hij het meest onder leed was dat hij slecht kon zien. ‘Mijn ogen, mijn ogen’ zei hij dan altijd.

We hopen dat Harrie nu met open ogen Gods goedheid en mildheid mag aanschouwen, de Heer die hij al die jaren zo trouw heeft gediend. Het verhaal van Harrie zal nog lang naklinken onder ons. Dat God hem nu de eeuwige rust mag schenken. Harrie, we danken God voor wie je was en alles wat je hebt gedaan. God zij geloofd voor dit mooie leven!

We nemen afscheid van Harrie aanstaande zaterdag 13 november 2021 om 11.00 uur op ons kloosterkerkhof bij het kasteel, H. Geestlaan in Gemert.

Vanwege corona kunnen we geen viering houden voorafgaande aan de teraardebestelling en kan het afscheid alleen in besloten kring gebeuren.

Namens het provinciaal bestuur,

Bert van Tol, CSSp